1. 《剑桥高级学习者词典》将无神论者定义为 “相信上帝不存在的人”。说主不存在的基础是什么？而被无神论者崇拜的心灵的教员需要对完全的使用进行评估。看看有多少宗教经文, 如古兰经和福音书, 提到神存在。无神论者是否完全用他们的思想复习？

2. 无神论是智力自由的信条, 并认为不存在的上帝。那么, 有什么存在？存在的仅仅是他们自己的无神论者, 而仅仅是无神论所看到的。而七人的感官包括心智。心灵、味觉、视觉、听觉、嗅觉和触觉是人类的感官感官。从人类可以与环境和社会互动。如果它只有无神论者使用的常识, 他们就不能用所有的感官给予他们。有些常识是不被思考的。例如, 肝脏感觉, 它能感觉爱和怨恨的感觉。这是非常抽象的, 因为上帝的存在。不是说神不可见, 他就不存在。

3. 无神论更有世俗主义的危险。世俗主义只会在一般国家的原则下破坏神圣。但无神论不只是教义, 在建国中没有上帝。但在个体间的互动中也没有神。如果无神论者不理解关于上帝对某人的存在的宗教信仰, 无神论者如何能在人类之间进行互动呢？很难无神论者在社会上生活。他们的恍惚在他们的世界。只有存在的是自己和环境。当无神论者找到永久保有权和个人作为一个整体的力量时, 这更致命。即使有些立法是建立在宗教之上的, 他们又如何想生活在社会中呢？作为一个例子是婚姻的法律。无神论者所持的家庭原则是什么？他们想要家庭旅馆吗？他们的身份有冲突。

4. 无神论如果被关押直到死亡是一种危险。如果它是在生命的早期阶段举行, 找到上帝是可以接受的。比如亚伯拉罕, 起初他以为星星、月亮和太阳是上帝。最后他遇见了真正的上帝那是真主 [al- An’ām: 76-79]。它是否定生命中较小神灵存在的概念。然后放大, 上帝存在。这是一个见证, 上帝是没有其他比和是上帝。如果否认上帝的存在被关押到死亡, 那是致命的。要加强这个无神论者应该与那些人互动。他们不仅发现他们的无神论思想是正确的, 而且他们可以理解上帝是否存在。长久以来, 他们会明白神的确存在。

5. 我认为无神论是建国概念中的有害因素。它确定了其他不正确的原则, 包括通过宗教原则建立的做法。宗教本身是与无神论相反的概念。宗教国家与无神论之间存在着相容与和谐的关系？正如我前面提到的, 它充当了寻找上帝的 “道” 易卜拉欣。在早期的阶段, 它也是一个 “道”, 可以发现上帝就是上帝。如果无神论是可持续的, 那是一种危险。作为一个无神论者的指南是加倍他们的头脑寻找上帝。试着作出一个真正强烈的批评, 上帝确实是不存在的。如果失败, 那么神确实存在。无神论者愿意接受它吗？

6. 无神论者和宗教人士之间进行对话的手段是证明宗教是错误的。从宗教是错误的地步。这要求无神论者学习宗教。那么无神论者需要完成他们的知识, 如果他们想捍卫自己的信仰。否则他们只有一个没有根据的人。为了解决这些无神论者需要掌握宗教奖学金的基本知识。他们可以批评宗教。然后宗教保卫他们的宗教。如果宗教原则站在错误的概念上, 那么宗教原则就会崩溃。我不否认有些宗教观念是需要批评的。有时宗教概念的一部分是站在原则上是错误的。这需要批评的人。有些人看不到它。有些人看到它, 但没有批评它的几个原因。那么它需要无神论者之间的批评。

7. 对于在该国存在的无神论的丧失, 宗教应是弱点的净额。否则, 它将是可见的不完美的无神论者任何宗教分支。这可以传播, 看一个无神论者, 那上帝不存在。宗教人士必须捍卫自己的宗教信仰。他们也应该避免他们的宗教受到攻击。不应让他们的宗教从那些站在错误概念上的原则进入。如果不是, 我们需要无神论者中的评论家。换言之, 无神论者在这个国家应该存在。我甚至信教的人。我仍然看到有些宗教观点尚未完善, 或者没有什么偏见。它需要被罚款。如果不是, 它被无神论者视为宗教和宗教的偏见。我们自己应该从批评中照顾我们的宗教。批评时我们不应该有弹性。而我们自己让我们如此。

8. 应接受国家细分中的思想多样性。这就像《古兰经》的原则。我们必须理解《古兰经》中宗教和思想的概念。我们必须了解彼此。如果不理解, 就会招来国内的混乱。这个国家应该组织起来, 充满和谐。在宗教本身有崩溃-崩溃的思想, 无论什么角落。无神论被视为一种细菌可以在这个国家传播。深入了解需要离开。无神论者和神父应该坐在每张桌子上讨论。没有面对会引起怀疑和偏见。它需要对话。无神论者是个体本性。它可以传染给社会对许多谁接受了它。在宗教水平被消灭了。

9. 无神论带来的混乱是对神圣的犯罪。上帝已经死了换言之, 神是不存在的。如果我们说无神论和无神论者不存在呢？无神论者可以接受吗？无神论罪不是后者, 它也可能导致建立一个可以瓦解的国家的基础。换言之, 这个国家本身就会崩溃。我们期待在宗教基础上为国家创造和谐的法律。它可以被无神论所瓦解。无神论喜欢颁布法律, 如果他们不看宗教。因此, 我说无神论如果传播, 那么它造成混乱。

TERJEMAHAN

KEGAGALAN ATEISME SEBAGAI SUATU CARA BERFIKIR

1. Ateis ditakrifkan oleh Cambridge Advanced Learner’s Dictionary sebagai “someone who believes that God does not exist”. Apakah asas untuk menyatakan bahawa Tuhan itu tidak wujud? Sedangkan fakulti minda yang diagung-agungkan oleh ateis itu memerlukan penilaian penggunaan sepenuhnya. Lihat betapa banyak kitab-kitab agama seperti al-Quran dan Gospel yang menyebut bahawa Tuhan itu wujud. Adakah para ateis telah mengkaji menggunakan minda mereka sepenuhnya?

2. Ateisme adalah fahaman kebebasan akal dan berfikir sehingga Tuhan itu tidak wujud. Jadi apa yang wujud? Yang wujud hanyalah Diri ateis dan apa yang dilihat oleh ateis sahaja. Sedangkan pancaindera manusia itu tujuh termasuk akal. Hati, rasa, penglihatan, pendengaran, bau dan sentuhan adalah deria-deria manusia. Dari itu manusia dapat berinteraksi dengan alam dan satu samalain. Jikalah akal sahaja yang diguna oleh para ateis maka mereka gagal dalam menggunakan segala pancaindera yang dikurniakan kepada mereka. Ada yang akal tak dapat difikir. Contohnya, deria hati, ia dapat merasai perasaan sayang dan benci. Ia cukup abstrak sebagaimana wujudnya Tuhan. Bukanlah bermakna bila Tuhan itu tidak dapat dilihat maka Dia tidak wujud.

3. Ateisme adalah lebih bahaya dari sekularisme. Sekularisme hanya menidakkan ketuhanan dalam konteks umum sebagai prinsip negara. Namun ateisme bukan setakat doktrin tiada tuhan dalam kenegaraan. Namun juga tiada tuhan ketika berinteraksi sesama individu. Bagaimanakah ateis mahu berinteraksi sesama insan jika ateis tidak memahami fahaman keagamaan tentang wujudnya Tuhan bagi seseorang? Amat sukar untuk ateis bagi hidup dalam masyarakat. Mereka berkhayal dalam dunia mereka. Hanya yang wujud adalah diri mereka dan alam ini. Ia lebih fatal bila ateis mencari pegangan bebas dan kuasa individu secara mutlak. Bagaimana mereka mahu hidup dalam masyarakat secara realiti sedangkan sebahagian perundangan adalah diasaskan kepada agama? Sebagai satu contoh ialah hukum perkahwinan. Apakah prinsip kekeluargaan yang dipegang oleh ateis? Bagaimana mereka mahu bekeluarga? Mereka mempunyai konflik identiti.

4. Ateisme jika dipegang sehingga mati adalah suatu yang bahaya. Jika ia dipegang pada peringkat awal kehidupan bagi mencari Tuhan adalah boleh diterima lagi. Contohnya Ibrahim, pada peringkat awal dia menyangka bahawa bintang, bulan dan matahari sebagai tuhan. Akhirnya dia bertemu Tuhan sebenar iaitu Allah [al-An’ām:76-79]. Ia adalah satu konsep pada penafian kewujudan Ilah dalam kehidupan. Selepas itu dikukuhkan bahawa Tuhan itu wujud. Ia adalah satu penyaksian bahawa Tuhan itu tidak lain dan tidak bukan adalah Allah. Jika penafian kewujudan tuhan ini dipegang sehingga mati ia adalah suatu yang fatal. Bagi mengukuhkan ini ateis sepatutnya berinteraksi dengan orang yang beragama. Mereka bukan sahaja dapat menjumpai bahawa samada pemikiran ateisme mereka itu betul atau tidak tetapi juga mereka boleh memahami bahawa samada Tuhan itu wujud atau tidak. Lama-lama mereka akan memahami bahawa Tuhan itu memang wujud.

5. Saya melihat ateisme adalah satu anasir yang merbahaya dalam konsep Kenegaraan. Ia mendoktrinkan bahawa prinsip-prinsip yang lain bahawa adalah salah termasuk amalan yang diasaskan melalui doktrin agama. Agama itu sendiri adalah satu konsep yang bertentangan dengan ateisme. Bagaimana mahu wujud keserasian dan keharmonian antara negara yang beragama dengan ateisme? Seperti saya telah sebutkan diperbincangan di atas ia pernah menjadi suatu “jalan” Ibrahim dalam mencari Tuhan. Ia juga sebagai satu “jalan” pada peringkat awal bagi mencari penyaksian Tuhan hanyalah Allah. Jika berkekalan dalam ateisme ia adalah bahaya. Sebagai panduan kepada ateis adalah dengan menggandakan minda mereka dalam mencari Tuhan. Cuba buat kritikan yang benar-benar kuat bahawa Tuhan itu memang tidak wujud. Jika gagal maka Tuhan itu memang wujud. Adakah ateis bersedia menerimanya?

6. Satu cara lagi bagi dialog antara ateis dan orang yang beragama adalah dengan membuktikan agama itu adalah salah. Dari sudut mana agama itu salah. Ini berkehendakkan bahawa ateis mengkaji agama. Maka ateis perlu lengkap keilmuan mereka jika mereka mahu mempertahankan fahaman mereka. Jika tidak mereka hanyalah seorang yang mengikut tanpa asas. Bagi menyelesaikan ini ateis perlu untuk menguasai asas-asas keilmuan keagamaan. Mereka boleh mengkritik keagamaan. Maka atas orang beragama untuk mempertahankan agama mereka. Jika prinsip keagamaan itu berdiri atas konsep yang salah maka prinsip keagamaan itu akan runtuh. Saya tidak nafikan bahawa sebahagian konsep keagamaan adalah memerlukan kritikan. Kadang-kadang sebahagian konsep keagamaan adalah berdiri atas prinsip yang salah. Ia memerlukan orang yang mengkritik. Ada orang yang beragama yang gagal melihatnya. Ada orang yang beragama melihatnya namun gagal mengkritik atas beberapa sebab. Maka ia memerlukan pengkritik dari kalangan ateis.

7. Bagi melumpuhkan ateisme yang wujud dalam negara maka agama harus bersih dari kelemahan. Jika tidak ia akan dilihat tidak sempurna oleh ateis walau apa sahaja cabang agama. Ini boleh merebak, bagi pandangan seorang ateis, bahawa Tuhan itu tidak wujud. Orang beragama harus mempertahankan agama mereka. Mereka juga harus mengelak agama mereka dari diserang. Adalah tidak wajar membiarkan agama mereka dari diserapi dari prinsip yang berdiri atas konsep yang salah walau apa sahaja. Jika tidak kita memerlukan pengkritik dari kalangan ateis. Dengan kata lain ateis, dalam negara, harus wujud. Saya pun orang beragama. Saya masih melihat bahawa ada sebahagian pandangan agama masih belum sempurna atau ada sedikit kepincangan. Ia perlu ditegur secara halus. Jika tidak ia dilihat oleh ateis sebagai suatu kepincangan dalam beragama dan agama. Kita sendiri harus menjaga agama kita dari dikritik. Kita tidak harus melenting bila dikritik. Sedangkan kita sendiri membiarkan agama kita begitu.

8. Kepelbagaian pecahan pemikiran dalam negara harus diterima. Ia seperti prinsip-prinsip dalam al-Quran. Kita harus memahami konsep beragama dan berfikir dalam al-Quran. Kita harus memahami antara sesama kita. Kegagalan memahami akan mengundang kekacauan dalam negara. Negara harus teratur dan penuh keharmonian. Dalam agama itu sendiri mempunyai pecahan-pecahan pemikiran tak kira dari apa sudut. Ateisme dilihat sebagai satu kuman yang boleh merebak dalam negara. Menghindarnya memerlukan kefahaman mendalam. Ateis dan agamawan harus duduk semeja bagi membincangkannya. Kegagalan untuk bersemuka menimbulkan syak dan wasangka. Ia memerlukan dialog. Ateis ini lebih bersifat individu. Ia boleh berjangkit kepada masyarakat hingga ramai yang menganutnya. Maka pada peringkat itu agama tersingkir.

9. Anarki yang dibawa oleh ateisme ialah jenayah kepada ketuhanan. Tuhan itu telah mati. Dengan kata lain Tuhan itu tidak wujud. Apa kata kalau kita kata ateis dan ateisme itu tidak wujud? Adakah ia dapat diterima oleh ateis? Jenayah ateisme tidak terhenti setakat itu ia juga boleh menyebabkan kepada asas-asas yang membina sesuatu negara itu boleh runtuh. Dengan kata lain negara itu sendiri akan runtuh. Kita melihat kepada undang-undang yang mewujudkan keharmonian kepada negara sebahagiannya atas dasar agama. Ia boleh runtuh dengan ateisme. Dari mana ateisme mahu mengeluarkan sesuatu hukum jika mereka tidak memandang kepada agama. Sebab itu saya katakan ateisme jika merebak maka ia mewujudkan anarki.